உடன் பிறப்பே ஓடி வா !!!!!!

தவழ்ந்தாடும் - தத்தி நடக்கும் - தணலை மிதிக்கும் - விழும்! எழும்! ஆனாலும் எந்த நிலையிலும் கொண்ட கொள்கையை மண்டியிட வைத்ததில்லை முன்வைத்த காலைப் பின் வைக்க நினைத்ததுமில்லை! முரசொலி நான் பெற்ற முதல் குழந்தை! ஆம் அந்த முதற் பிள்ளைதான் தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற பாண்டியனைப்போல கிண்கிணி அணிந்த கால்களுடன் பகைவர்கள் பலரைக் களத்தில் சந்திக்க சென்று வா மகனே! செருமுனை நோக்கி! என அனுப்பி வைக்கப்பட்ட அன்புப் பிள்ளை!

- கலைஞர் மு. கருணாநிதி

உடன்பிறப்பே,

“தி.மு.கழக ஆட்சிக்காலத்தில், தமிழ்நாடு சட்டப்பேரவையில் நிறைவேற்றப்பட்ட அனைத்துச் சாதியினரும் அர்ச்சகராகலாம் என்ற சட்டம் செயல்படுத்தப்படாமல் முடங்கிக் கிடக்கிறது” என்று அமெரிக்காவிலிருந்து வெளிவரும் ‘லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் டைம்ஸ்’ ஏடு சுட்டிக் காட்டியுள்ளதை தமிழாக்கம் செய்து 11-10-2012 அன்று ‘விடுதலை’ நாளேட்டில் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள் அதுகுறித்துத் தலையங்கமும் தீட்டியிருக்கிறார்கள்.

“தீண்டத்தகாதவர்கள் என்று அழைக்கப் படும் தாழ்த்தப்பட்ட பிரிவு சமூகத்தைச் சேர்ந்த தனது தோழர்கள் வந்து வழிபடும் உள்ளூர் தற்காலிகக் கோயில் ஒன்றில் நித்திய சடங்குகளைச் செய்து கொண்டும், மெழுகு வர்த்திகளை விற்றுக் கொண்டும், அக்கோவில் அறங்காவலர்களான கேசவனது தந்தையும் தாத்தாவும் இருந்து வந்தனர். அவர்களின் சாதி எதுவாக இருந்தாலும், அதனைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் அனைத்து சாதி இந்துக்களையும் கோவில் அர்ச்சகர் களாக ஆக்குவதற்கான பயிற்சியை அளிக்க, தென்னிந்தியாவின் தமிழ்நாடு அரசு முன்வந்தபோது கேசவன் இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார். இதற்கான நீண்ட ஓராண்டுப் பயிற்சி முடித்து நான்கு ஆண்டுகள் கடந்தும் கேசவனும், அவரைப் போன்ற தாழ்த்தப்பட்ட பிரிவைச் சேர்ந்த அர்ச்சகர் பயிற்சி பெற்ற 250 பேரும், இந்தியாவின் உச்ச நீதிமன்றத்தில் பார்ப்பனர் சிலர் இதுபற்றி வழக்குத் தொடுத்திருப்பதால், அர்ச்சகர் வேலை இதுவரை கிடைக்காமல் காத்திருக்கின்றனர். இத்தகைய நீண்டகாலத் தாமதமே இந்திய சமூகத்தில் பார்ப்பனர்கள் கொண்டிருக்கும் செல்வாக்கையும் அதிகாரத் தையும் காட்டுவதாகக் கூறுகின்றனர். கோயில் வழிபாடுகளையும், மந்திரங்களையும் சமஸ்கிருதத்தில் செய்யாமல், மாநிலத்தாய்மொழியான தமிழிலேயே செய்ய வேண்டு மென்று அர்ச்சகர் பயிற்சி பெற்ற தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் விரும்புவது பாரம்பரியப் பிடிவாதம் கொண்ட பார்ப்பனர்களை மேலும் பதறச்செய்கிறது.”

- என்று அமெரிக்க ஏடு வெளியிட் டுள்ளதை, படித்தபோது, அனைத்துச்சாதியினரும் அர்ச்சகர்கள் ஆவதற்கு கழக ஆட்சியில் தொடர்ந்து மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகள், அந்த முயற்சிகளுக்கு ஏற்பட்ட விளைவுகள் ஆகிய நிகழ்வுகளைச் சுற்றி எனது நினைவு சுழல ஆரம்பித்தது.

1970ஆம் ஆண்டு, அப்போது கழகம் ஆட்சியில் தமிழக முதலமைச்சராக நான். அந்த ஆண்டு ஜனவரித்திங்கள், தந்தை பெரியார் அவர்கள் ஒரு கிளர்ச்சியைத்தொடங்கப் போவதாக அறிவித்தார்கள்.

ஆலயங்களில் கர்ப்பக்கிரகம் வரையில் சாதிப் பாகுபாடு இன்றி அனைவரும் சென்று ஆண்டவனைத்தொழுதிட வேண்டும் என்றும், அனைவருக்கும் சாதி உயர்வு தாழ்வு இன்றி அர்ச்சகராகும் உரிமை வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்துவதற்காக அந்தக்கிளர்ச்சி நடைபெறும் என்று பெரியார் போர்முரசு கொட்டினார்.

அப்படி ஒரு கிளர்ச்சி நடத்தாமலே, பெரியார் அவர்களின் விருப்பத்தை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவரச்சட்டம் இயற்றப்படும் என்று உறுதியளித்து நான், தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தேன்.

அந்த வேண்டுகோளில், “குறிப்பிட்ட வகுப்பினர்தான் அர்ச்சகராக வேண்டுமென்று யாரும் இந்த நூற்றாண்டில் வாதாடுவார்கள் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. காலம் வேகமாகச்சுழன்று, மனிதனுக்கு மனிதன் பிறப்பால் உயர்வு தாழ்வு இல்லை என்ற கொள்கை வலுப்பெற்று வரும் இந்நாளில், அப்படிப்பட்ட ஒரு பிற்போக்கு எண்ணத்தை யாரும் முரட்டுப் பிடியாக பிடித்துக் கொண்டிருக்கமாட்டார்கள். அர்ச்சகர்களுக்கென ஒரு சில தகுதிகள் இருக்க வேண்டும். அதற்குரிய பயிற்சிகளை அவர்கள் பெற்றாக வேண்டும். அதில் எனக்குக்கருத்து வேறுபாடில்லை. அப்படிப் பயிற்சி பெறுகிறவர் கள் எந்த வகுப்பினராக இருந்தாலும் அவர்கள் அதில் தேர்வு பெற்று அர்ச்சகராக ஆகலாம். இந்த நல்ல நிலை ஏற்பட - ஆலயங்களில் ஆண்டவன் முன்னே, சாதியின் பெயரால், மற்றவர்களுக்கு இழைக்கப்படும் இழிவான அநீதி அகன்றிட, விதிமுறைகள் செய்திட அரசு முன் வருகிறது என்ற உறுதிமொழியினை ஏற்று, பெரியார் அவர்கள், திட்டமிட்டிருந்த கிளர்ச்சியினை நிறுத்தி வைக்குமாறு அன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்” என்று நான் குறிப்பிட்டிருந்ததை ஏற்றுக் கொண்டு, தந்தை பெரியார் அவர்கள், அவர் நடத்த இருந்த போராட்டத்தைத் தள்ளிவைக்கச் சம்மதித்தார்.

பெரியார் அவர்களுக்கு நான் கொடுத்த உறுதிமொழியினை நிறைவேற்றிடும் வகையில், தமிழர் தலைவர் வீரமணி அவர்களின் ஆலோசனையையும் பெற்று, 2-12-1970 அன்று தமிழகச் சட்டப்பேரவையில் அர்ச்சகர் சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டு, நிறைவேற்றப்பட்டது. அர்ச்சகர் தேர்வில் வெற்றி பெறும் ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்துப் பெருமகனும் கர்ப்பக்கிரகத்தில் நுழைந்து ஆண்டவனைப் பூஜை செய்யலாம் என்ற உரிமையை வழங்கும் அந்தச் சட்டத்தைப்புரட்சிகரமான சட்டமென சமத்துவம் விரும்பும் சான்றோர் அனை வரும் பாராட்டினர்.

ஆலயங்களில் நியமிக்கப்படும் அறங் காவலர்களில் தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர் ஒருவரையும் நியமிக்க வேண்டும் என்பதை மரபாக மட்டுமே கொண்டிருந்த நிலையை மாற்றி எந்தவொரு ஆலயத்து அறங்காவலர் குழுவிலும் நிச்சயம் தாழ்த் தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் இடம் பெற்றாக வேண்டும் என்றும் ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டது.

தமிழக அரசின் அர்ச்சகர் சட்டம் கண்டு வெகுண்ட சமத்துவம் விரும்பாத சனாதனிகள் உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தார்கள். அந்த வழக்கில் 1972ஆம் ஆண்டு மார்ச் 14ஆம் நாள் உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது.

கோயில்களில் அர்ச்சகர்களை நியமிப்பது வகுப்பு வேறுபாடற்ற நடவடிக்கை. அந்த நடவடிக்கைகளில் அரசாங்கம் தலையிட உரிமை உண்டு. மனுதாரர்களால் தவறு என்று கூறப்படும் இந்தச்சட்டம், மத சம்பந்தமான நடவடிக்கைகளிலோ, விவகாரங்களிலோ தலையிடவில்லை. எனவே தமிழ்நாடு அரசு கொண்டு வந்த சட்டத்திருத்தம் செல்லுபடி யானதே என்று தீர்ப்பிலே கூறப்பட்டிருந்த போதிலும் அந்தச் சட்டத்தின்படி காரியங்கள் நடைமுறைக்கு வரமுடியாத அளவுக்கு முடக்கப்பட்டுவிட்டன. அது நடைமுறைக்கு வரவேண்டுமென்றால், அரசியல் சட்டத்தில் ஒரு திருத்தம் கொண்டு வரப்பட வேண்டும்.
உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை அடிப்படையாக வைத்து திராவிடர் கழகத்தின் பொதுச் செயலாளர், எனது இளவல் கி. வீரமணி அவர்கள், ‘விடுதலை’யில் “அறுவை சிகிச்சை வெற்றி - ஆனால் நோயாளி மரணம்” என்று தலைப்பிட்டு அருமையான தலையங்கம் ஒன்றினைத்தீட்டியிருந்தார்.

கழக அரசின் சார்பில், நாம் எவ்வளவோ முயன்றும், அரசியல் சட்டத்தில் தக்க திருத்தம் கொண்டுவரப்படவே இல்லை என்பதைக் கண்டு கொதிப்படைந்த தந்தை பெரியார் அவர்கள், 1973ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் நடைபெற்ற திராவிடர் கழக மாநாட்டில், நாடு தழுவிய ஒரு போராட்டத்தை நடத்தப் போவதாகத் தீர்மானம் நிறைவேற்றினார். ஆனால் அந்தப் போராட்டத்தை நடத்தாமலேயே, 1973ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 24ஆம் நாள் பெரியார் அவர்கள் மறைந்துவிட்டார்கள். அர்ச்சகர் சட்டம் முடமாக்கப்பட்டிருந்த நிலையில், அதன் காரணமாகத் தந்தை பெரியார் “நெஞ்சில் ஒரு முள்ளோடுதான்” மறைந்தார்.

2006ஆம் ஆண்டு கழக அரசு அமைந்த உடன், தந்தை பெரியார் அவர்களின் நெஞ்சில் தைத்திருந்த அந்த முள்ளை அகற்றும் பணியில் டவ டுபட்டது. சட்ட நிபுணர்களைக் கலந் தாலோசித்து, தகுதியும் திறமையும் பெற்ற அனைத்து இந்துக்களும் சாதி வேறுபாடின்றி திருக்கோயில்களில் அர்ச்சகராகலாம் என 23-5-2006 அன்று அரசாணை பிறப்பிக்கப் பட்டது. அதனையடுத்து, பழனி, திருச்செந்தூர், மதுரை, திருவண்ணாமலை ஆகிய நான்கு இடங்களில் சைவ அர்ச்சகர் பயிற்சி நிலையங்களும் சென்னை, திருவரங்கம் ஆகிய இரண்டு இடங்களில் வைணவ அர்ச்சகர் பயிற்சி நிலையங்களும் தொடங்கப் பட்டன. இப்பயிற்சி நிலையங்களில் மாணவர்களுக்கு உணவு, உடை, இருப்பிடம் ஆகியன இலவசமாக அளிக்கப்பட்டன. ஒவ்வொரு மாணவருக்கும் மாதம் ஒன்றுக்கு 500 ரூபாய் ஊக்கத் தொகை வழங்கப்பட்டது. ஆதிதிராவிடர் வகுப்பைச்சேர்ந்த 34 மாணவர்கள், பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் சேர்ந்த 76 மாணவர்கள், மிகவும் பிற்படுத்தப் பட்ட வகுப்பைச் சேர்ந்த 55 மாணவர்கள், இதர வகுப்பைச் சேர்ந்த 42 மாணவர்கள் உள்பட மொத்தம் 207 மாணவர்கள் ஓராண்டு கால ‘இளநிலை அர்ச்சகர் சான்றிதழ்’ பயிற்சியை முடித்து, சான்றிதழ் பெற்றனர்.

2006ஆம் ஆண்டு கழக அரசு பிறப்பித்த அரசாணைக்கு எதிராகவும் வழக்கு தொடரப்பட்டு, அது உச்சநீதிமன்றம் வரை சென்றது. வழக்கை விரைவுபடுத்திட கழக அரசின் சார்பில் தொடர்ந்து முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. வழக்கு நிலுவையில் இருந்த காரணத்தால், அனைத்துச் சாதியின ரையும் அர்ச்சகர்களாக தமிழகத்திருக் கோயில்களில் முறைப்படி நியமனம் செய்து பணி ஆணையை விரைந்து வழங்க இயலாமல் போய்விட்டது.

இவ்வாறு அனைத்துச்சாதியினரும் அர்ச்சகர்கள் ஆவதற்கு உருவாக்கப்பட்ட சட்டச் சிக்கல்களைக் களைந்து, பெரியார் நெஞ்சில் தைத்திருந்த முள்ளை அகற்றி, ஆரம்ப நோக்கத்தை நிறைவேற்றுவதற்குத் தேவையான தீவிர முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்த நிலையிலேதான் 2011ஆம் ஆண்டு சட்டப்பேரவைக்கான பொதுத் தேர்தல்கள் வந்தன. தேர்தல்கள் நடைபெற்று, ஆட்சி மாற்றம் ஏற்பட்டதற்குப் பிறகு, அதைப் பற்றி யாரும் அக்கறை எடுத்துக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை யாருக்காக கழக ஆட்சியில் அரசாணை வெளியிடப்பட்டதோ அவர்களும் அதுகுறித்துக்கவலைப்படுவதாகத் தகவல் இல்லை. ஆதிக்க சக்திகள் விரிக்கும் வலையை அறுத்து அப்பாவி மக்களை மீட்க நாம் கடுமையாக முயற்சிப்பதும் அதிகாரம் கைமாறியதும், ஆதிக்க சக்திகளின் மாயவலையில் அவர்கள் மாட்டிக்கொண்டு வதைபடுவதும் தொடர்கதையாக நீண்டு நம் நெஞ்சைத் துளைக்கிறது!

அன்புள்ள,
மு.க.